Vanochtend om 7uur stonden we klaar bij een broodjeskraampje. Daar begon mijn ochtend al vol schaamte! Ik had een vriendelijke meneer onze bestelling doorgegeven en vroeg om de prijs per broodje. Ze moesten eerst even overleggen dus ik ging er vanuit dat we afgezet zouden worden. Ik dacht dat hij zei 50.000 per stuk (ong.€2,-) veel te duur dus! Boos liep ik weg en zei nee dat is veeeel te duur. Hij riep ons na en bleek dat hij zei 15.000 voor twee (60ct). Ik heb Paul teruggestuurd want ik schaamde me te erg!
Om half 8 kon onze reis nu echt beginnen. Heerlijk temperatuurtje en een volle tank. Dat aangename gevoel veranderde echter snel in bittere kou. Voor het eerst tijdens de reis heb ik het echt koud gehad! Het begon namelijk de regenen, waaien en we waren ergens hoog op een berg. Overigens heb ik geen ervaring om een berg op te komen, dus wist ik veel dat ik terug moest schakelen. Schaterend van het lachen racete de lokale vrouwtjes op hun scooter mij voorbij! Om warm te worden gingen we ergens koffie drinken, wat ook onbegonnen werk was. Het was koud en leek meer op de drek uit de filter (zie foto van onze tanden). Toch konden we er weer tegenaan, al was dat deze keer met onze vestjes aan. Brrrr!
De rest van de dag is het fris en nattig geweest, wat voor extra uitdaging op de wegen zorgde. De wegen zijn hier al een test voor je motorskills met gaten, grind, wegwerkzaamheden, haarspeldbochten, door de regen kwam hier ook nog modder, gladheid en plassen bij. Nadat ik hier heb gereden op deze wegen met deze trillende veredelde bromfiets moet ik in Europa alles aankunnen. Na een behoorlijk vieze lunch met noodle soep en veel te veel koriander kwamen eerder dan gepland aan in Kom Tun. Dat was natuurlijk to good te be true want nadat we op een terrasje met wifi hotelletjes hadden zitten zoeken bleek ik een lekke band te hebben. Gelukkig kwam ik daar in het langzame eerste bochtje dat ik nam al achter. Naja en dan moet je op zoek naar een garage die een goedkope Chinees troep motor kan maken. Dit bleek een hele uitdaging, nadat Paul met de motor in de hand de halve stad had doorgelopen kwam iemand ons helpen. Jammer genoeg kan niemand hier Engels en volgens Paul was er een simpele en goedkope manier om de band te fixen. Zijn manier snapte echter niemand dus besloten we de motororganisatie te bellen. De man van de organisatie ging vertalen wat de vriendelijke behulpzame meneer van plan was met de band. Dit was blijkbaar de band eraf halen en naar een andere garage brengen om hem te laten maken. We hadden weinig keuze dus sprong Paul weer dapper met de band in de hand bij de Vietnamees achterop. Ik kreeg van de garage waar de motor achterbleef een stoeltje en besloot maar vast aan de blog te beginnen ;).
Om 4uur was het allemaal geregeld en klaar, godzijdank! Die aardige meneer bracht ons ook nog eens naar het hotel dus wij wilden hem belonen met een goede tip! Echter wilde hij geen geld aannemen en reed zwaaiend weg! Heel vreemd, zijn er dan toch nog gewoon behulpzame mensen? Of zit er iets anders achter? Geen idee wat dat zou kunnen zijn!
We zitten nu in ieder geval lekker gedoucht in een plezant hotel! We hebben het biertje verdiend, morgen weer een nieuwe dag!
Leave a Reply