Kayakken en mosselen zoeken in Abel Tasman National Park

Gelukkig voelde ik me vanmorgen een stuk beter. Vandaag zouden we het Abel Tasman Nationaal Park gaan ontdekken, dat is alleen mogelijk te voet of met een boot/kayak. Met zijn 22.550 hectare is het Nationaal park het kleinste nationaal park van Nieuw-Zeeland. Het park is vooral bekend om zijn vele “golden beaches” of gouden stranden en de zwart granieten rotspartijen die over heel de kust te vinden zijn. Het klimaat is er uitzonderlijk zacht gedurende het hele jaar. In 1642 ontdekte Abel Tasman, een Nederlandse zeeman en ontdekkingsreiziger, per toeval de kust. Hij legde aan bij de kust nabij Mohuo. Bij een misverstand met de plaatselijke bevolking, de Maori, kwam het tot gevechten waarbij 4 zeelui het leven lieten. Abel Tasman verkoos toen te vertrekken.

Om 07.00 ging de wekker want we werden om 08.30 bij het kayak centrum verwacht. We moesten zelf lunch meenemen dus maakten we een picknickbakje met broodjes omelet, sla en kaas. Na twee uur uitleg over het zeekayakken, de route, de kayak en hoe het werkt, werden we naar het strand gebracht. Daar werden de kayaks van de aanhanger het strand op gesleurd en kon het feest beginnen.

Het duurde even voordat ik het peddelen helemaal onder de knie had, blijkbaar heb ik dat nooit zoveel gedaan ;)! We zaten gelukkig samen in zo’n ding en Paul had genoeg ervaring dus de golven konden ons niet krijgen. Na een pittig stukje zee voeren we de kayak op een klein eiland met een privé strand. Daar konden onze armen even rusten onder het genot van een appel.

Het volgende doel was de achterkant van het volgende eiland, want daar zat een groep zeehonden. Leuk om ze zo vanuit je eigen bootje te bekijken. Daarna hadden we nog een flinke peddel te gaan naar ons volgende privéstrand in het Abel Tasman National Park. Daar snoepten we onze broodjes ei op en ging Paul op mosseljacht. We hadden geen idee of we deze konden eten dus ondertussen was ik aan het Googlen om er meer over te weten te komen. Het bleken green lips mosselen te zijn en dat was een typisch streekgerecht dus Paul zocht er als een echte schelpdierjager een mooi stel uit. Het was nog een hele klus om ze tussen de krabben en slijm te plukken, maar verser kon niet en nog gratis ook, onze dag was helemaal goed. Daarbij had het weer niet beter kunnen zijn, strakblauw en een heerlijke temperatuur, doe mij maar zo’n herfst in Holland ;)! Rond 14.00 besloten we weer verder te varen, want we mochten uiterlijk om 16.00 terug zijn.

Als je dan dood op bent en je armen kunnen niet meer is het wel leuk om niet te weten waar je die kayak in moet leveren. Zeker als het mogelijke strand honderden meters weg is en ze je vertellen dat je moet zoeken naar een zwarte boei. Ze vertellen er natuurlijk niet bij dat die boei inmiddels op het strand ligt omdat het eb is. Hierdoor peddel je maar gewoon door omdat je die boei niet ziet, tot je een stel tegenkomt die je vriendelijk verteld dat je toch echt de andere kant op moet, en dat het strand waar je moet zijn, uiteraard nét degene was waar je een half uur geleden in de buurt was. Nog leuker is het als één van de twee dat al zei, maar de ander toch stug door peddelden. Nou als je dat overleefd, ben je toch wel ‘mean to be together’ ;)!

Helemaal gesloopt kwamen we weer aan bij The Barn, waar Susanne en Jochem inmiddels al weer vertrokken waren richting Golden Bay. We vonden dat we wel een biertje verdiend hadden en gelukkig verkochten ze deze bij de receptie. We waren uitgehongerd dus om 17.00 begonnen we al met eten koken. Onze beste vriend Google hielp ons om dit zeevoedsel te bereiden, want dat hadden we beide nog nooit gedaan.

Het resultaat mocht er wezen en met de bijzondere combinatie met risotto, rijstsaus en courgette werd het een heerlijke verantwoordelijke maaltijd.