Geweldig zwemmen met dolfijnen op The Cream Trip (Bay of Islands)

Het regende toen we wakker werden dus dat beloofde weinig goeds. De voorspellingen waren prima dus we gingen de dag toch met goede hoop tegemoet. Eerst moesten we nog een gratis parkeerplek zien te vinden voor de hele dag, deze vonden we in een woonwijk. Met de bejaardenboot van vandaag moesten we eerst in Russell een stel ophalen en daarna kon de tocht beginnen.

Je weet van te voren niet of en wanneer je met de bottlenose dolfijnen kunt zwemmen. In ons geval was het al om 10.00, we waren net onderweg toen we in onze zwemkleding beneden moesten staan. We kregen een snorkel en vinnen en moesten na een tijdje wachten in een net wat rechts aan de boot vast zat springen. Het was bepaald niet warm buiten (ongeveer 18 graden) en het water was ijs en ijskoud! Brrrrrr vervolgens moesten we met zijn zessen steeds die dolfijnen volgen/achterna zwemmen, geluiden maken, duiken en ze entertainen. Het was een hele grote groep en eigenlijk voelt het gewoon niet echt als ze zo dicht bij je zwemmen, spelen, springen, stoeien en vis vangen. Jammer genoeg was het personeel van de boot erg onvriendelijk en ze schreeuwden de hele tijd van die boot: “SWIM!!”, “DIVE!”, “GO THERE!”, doe dit, doe dat! Harder zwemmen, meer je best doen, het is eigenlijk allemaal, zoals je dan zo mooi noemt, een beetje ‘gajes’, althans zo zien ze eruit en gedragen ze zich. Je was echt helemaal kapot omdat die boot bleef varen en jij er als een jekko achteraan moest zwemmen en ook nog moest duiken en geluiden maken. Die dolfijnen zijn namelijk gewoon wild dus als ze geen zin meer hebben zwemmen ze weg. Haha op het nare personeel na was het wel echt een ongelooflijk bijzondere ervaring om in hun eigen omgeving, zonder dat ze gedwongen worden, met ze te zwemmen. Ze waren groter dan we hadden gedacht en ze kwamen enorm dichtbij. We hadden tevens geluk dat we een aardige Ozzie op het dek hadden gevraagd om foto’s te maken, dat konden wij natuurlijk niet vanuit het water. Helaas was hij niet de beste fotograaf maar hij heeft zijn best gedaan.

Na de frisse duik voeren we langs diverse (privé) eilanden, kregen we geschiedenisles en bezorgden we post en pakketjes aan de (hele rijke) eigenaren van prachtige huizen op de eilanden. Om 12.45 werden we afgezet in een mooie baai van Urupukapuka eiland. We zouden daar gaan lunchen en ik had me helemaal verheugd op een vissoepje of iets anders lekkers. Wat we aantroffen was echter wat anders, in het enige café van het eiland konden we kiezen uit een vitrine van warmgehouden hamburgers, kleffe Fish&Chips en voorverpakte boterhammen. We kregen korting op de Fish&Chips omdat de friet eigenlijk te slap en ranzig was om geserveerd te worden. We kochten er tevens een biertje van $8,- per stuk bij (zelfde prijs als het eten) en besloten de smaak van het voedsel te negeren en te genieten van het uitzicht. Het werd een beetje bewolkt en ging zelfs regenen halverwege het uur, dus we waren blij toen we om 13.45 weer aan boord de ‘bejaarden/gajes boot’ gingen.

Vanaf daar was het volgende doel ‘Hole in The Rock’, dit was nog een aardig stukje varen. Daar voeren we door het gat heen en er vervolgens omheen. Een man van de boot had een vis gevangen, wat niet echt een kunst was aangezien er echt honderden zwommen. Dit gebied staat bekend om haar vele vissen en sealife. Op de terugweg kregen we weer een heerlijk zonnetje en om 16.15 waren we terug aan wal.

We moesten de foto’s aan een aantal mensen van de boot doorsturen dus dat besloten we maar meteen te doen. We vonden een Free Wifi punt waar we vast de foto’s op de blog hebben gezet en doorgestuurd aan Ozzies.

Bij de supermarkt vonden we daarna een heerlijk warm gebraden kippetje in de aanbieding. Deze hebben we in een salade gedaan en de rest eten er morgen op brood. We hebben ook vast de hutspot voor morgen gemaakt, al was het niet makkelijk om de aardappels en de eieren voor de salade tussendoor uit kokende pan op een bbq met wortels, ui en aardappels te vissen. Haha we hebben namelijk maar 1 pan dus dan moet je dat soort capriolen uithalen, kan niet wachten tot ik mijn eigen keuken weer heb!!

Eenmaal in de auto terug hadden we drama omdat Paul zijn telefoon kwijt was, totale paniek (gestolen, gevallen uit de auto), pikkedonker, geen telefoons om hem mee te bellen. Uiteindelijk een telefoon van de buren geleend, drie keer het verkeerde nummer ingetypt en vervolgens vond hij hem in bed!