Tongariro Alpine Crossing

Bijna iedereen die de Tongariro Crossing loopt, wandelt van Mangatepopo naar Ketetahi. Bij ons was dit, door de vulkaanuitbarsting van vorig jaar, echter niet mogelijk (er is een weg afgesloten), wij konden maar tot de Ketetahi Hut lopen en moesten dan weer terug, in plaats van dat je een begin en een eindpunt had, eindigden wij dus weer op het beginpunt. Doordat je nu het hele stuk terug moet lopen, eindigen de meeste mensen op het hoogste punt van de Crossing (1886 m).

Een samenvatting van de tocht (incl. een beetje Google hulp ;)):
Om 5.15 hoorden we al de eerste mensen wegrijden, omdat de receptievrouw ons gister zo had gewaarschuwd dat de parkeerplekken snel vol zaten in de ochtend, voelden wij ons ook gehaast. Snel hebben we ons aangekleed, bammetjes gepakt, koffie voor in de auto gezet en zijn (voor ons gevoel in het holst van de nacht) weggereden. Vanaf de parkeerplaats Mangatepopo Road, 7km vanaf de rijksweg 47, begint de wandeling richting de Mangatepopo Valley. We kwamen er om 5.45 aan, maar hebben gewacht tot 6.30 tot het ietsje pietsje warmer was. Terwijl iedereen nog zat te blauwbekken in de auto vertrokken wij in het donker (met onze geweldige hoofdlamp) om 6.30 achter een Duits stel aan. Het was ijs en ijskoud en ik was oh zo blij met mijn 4 lagen kleding. Het hoofdpad liep langzaam naar boven, langs een beekje en langs oude lavastromen. Aan de kop van de vallei was een klein zijpad dat naar de Soda Springs liep, op dit punt hadden we de makkelijkste 4km gehad.

Het was een hele stevige klim (eerst trappen en dan een vreselijk steile en gladde route) vanuit de vallei naar Mangatepopo Saddle tussen Mount’s Ngauruhoe en Tongariro. Het werd beloond met een prachtig uitzicht. Het meest unieke was, omdat we zo vroeg waren, hebben we de hele klim omhoog misschien 5mensen gezien. Daarbij zagen we de zon opkomen, lag het moeilijkste stuk nog in de schaduw en hadden we een prachtig blauwe hemel.

De Tongariro Crossing volgde een pad dat met paaltjes aangegeven werd. De route ging langs de zuidelijke krater via een kam die leidde naar de rode krater. Vanaf daar zag je Mt Tongariro en rook je de zwavel; het bewijs dat de rode krater nog steeds actief is. De top van de rode krater is het hoogste punt (1886 meter) van de Tongariro Crossing (voor de meesten en ons dus het einde van de eerste helft). Vanaf hier heb je uitzicht over drie met water gevulde kraters, deze worden de Emerald Lakes genoemd. Zij hebben hun bijzondere groene kleur te danken aan mineralen die gewonnen zijn uit de aangrenzende thermische omgeving. Ook zie je Blue Lake op de achtergrond, een oude vulkanische opening en is ook bekend als Te Wai-whakaata-o-te-Rangihiroa (Rangihiroa’s spiegel). Op dit hoogste en schitterende plekje kwamen wij om 9.30 aan (na bijna 10km en 3uur lopen). Daar hebben we onze bammetjes met ei en ham op en wat het geheel nog bijzonderder maakte, is dat we vol bereik hadden en ik dus met paps kon FaceTimen om het geweldige uitzicht te laten zien.

Om 10.00 besloten we met frisse moed weer terug te lopen. Het bijzondere was dat wij bijna als eerste op de top waren. Wij waren daarom ook weer bijna de eerste die weer na beneden gingen. We zijn wel honderd mensen tegemoet gelopen die allemaal nog die barre klim moesten maken. De terugweg was toch nog zwaarder dan verwacht, het weer werd slechter (we hadden ECHT enorm veel geluk met ons view gehad) en vooral die laatste 1,5km voelden we de voetjes, enkels, knieën, kuiten, heupen, alles eigenlijk ;)! Ik heb daarom voor de laatste kilometer Swedish House Maffia aangezet om op de beat te blijven lopen. Om 12.00 (na bijna 20km in 5,5u) kwamen we helemaal kapot aan bij de auto, gelijk de schoenen uit en in de ontspanningsmode! Doordat mijn handen zo koud waren geweest de hele tocht, waren ze helemaal opgezwollen door het vocht. Ik raad iedereen aan om handschoenen te dragen, hadden ze ons maar gewaarschuwd.

Vooral de heenweg en de laatste meters voor de top waren zwaar, maar dit vulkanische gebied lijkt wel een buitenaards landschap: lava formaties, vulkanische stoomgaten en kleurrijke kratermeren. De omgeving is zo mysterieus en zo buitenaards dat het logisch is dat dit gebied gebruikt is als filmset in Lord of the Rings.

Vanuit daar zijn we naar het dorp Whakapapa gereden voor een welverdiend stuk cheesecake en een flinke bak koffie! Rond 13.30 kwamen we aan op de camping waar we een tafel in het restaurant (ja die hebben ze ;)) hebben geserveerd en even zijn gaan ontspannen! In het restaurant hebben we allebei een lekkere Angus biefstuk op en volop gekletst met een ouder Australisch stel en een Amerikaanse man.