Vandaag gingen we naar Cotopaxi waar we op 3300 meter zouden slapen en morgen een hike doen tot 4400 meter. Dat is nogal hoog en aangezien ik altijd alles heb was de kans nogal groot dat ik daar last van krijg. De GGD had me pillen voorgeschreven die je ook preventief kunt gaan slikken dus zat erg te twijfelen of ik dat ging doen. Er zijn ook best wel wat bijwerkingen, maar na veel wikken en wegen besloot ik het toch te doen, je kunt er ook op elk moment mee stoppen.
Na weer een goddelijk uitgebreid ontbijt in het Hilton gingen we nieuwe zonnebrand kopen. Het is hier onmogelijk om onder de 50 te kopen, zo dicht bij de evenaar verkopen ze alleen 50, 70 en 100, zeer opvallend. Om 10.00 werden we opgehaald door Xavier en naar ons hotel Haciënda Santa Ana gebracht. Hij was ook ooit een nacht in Amsterdam geweest met zijn vriendin en vond het vreselijk. Hij vroeg zich af of er in elk Nederlands restaurant marihuana op tafel lag. Wij kwamen niet meer bij, hij bleek in de Bull Dog gegeten hadden.
Onderweg hadden we een prachtige route met vulkanen aan beide kanten van de weg. Het was ongeveer anderhalf uur rijden, maar het laatste half uur was behoorlijk bumpy. Tijn dacht dat Xavier verdwaald was omdat we een half uur deden over 1 km (volgens het bordje), maar het kwam uiteindelijk allemaal goed. Die hoogteziekte pillen hebben 1 heel irritante bijwerking dat je echt om het half uur moet plassen, dus dat wordt nog wat op onze 5 uur durende hike morgen.
We werden verwelkomt door een man die voor het eerst geen woord Engels sprak, dus dat was puzzelen met mijn Spaans. Het was een prachtig complex, omringd met vulkanen, alpaca’s, ezels, schapen en paarden, maar wel ijskoud. Onze kamer werd verwarmd met een straalkacheltje en ‘s avonds zou de vloerverwarming aangaan. Ik was oh zo blij met de investering in mijn Galapagos trui! In de woonkamer werden we bij de openhaard ontvangen met een warme cocktail.
Vervolgens keken we elkaar aan, wat nu? Prachtige plek in de middle of nowhere, geen andere gasten en geeeeen idee wat te doen. De receptionist kwam met allerlei ideeën in het Spaans, de beste optie was: 2u lang paardrijden met een Spaanse gids haha. Tijn was er niet heel erg voor te porren, maar het was dat of een middag in een koude kamer spenderen. Eerst kregen we een driegangenlunch met empenadas, lama, zalm en een ondefinieerbaar toetje. Dat was prima en inmiddels kwamen er ook andere gasten binnengedruppeld.
Vervolgens gingen we het paard op, Tijn kreeg de rustigste haha. We kregen allebei een cowboybroek aan een soort fietshelmpje op, uitleg in het Spaans en klaar waren we. Het waaide enorm hard en sommige van de kleine keitjes waren voor de paarden niet echt ideaal, maar het uitzicht was prachtig. Omringd door alle vulkanen klommen we tot meer dan 3800 meter hoogte. Ijzig koude handjes dus gelukkig duurde het maar twee uur, maar het was absoluut de moeite waard! Zo bijzonder ook dat je onderweg dan 3 levende zielen ziet en 0 toeristen. Hierna zijn we gaan chillen en douchen tot Rosio kwam, zij bleek de eigenaresse te zijn en bood excuus aan dat er niemand Engelssprekend was bij de receptie vanmiddag, dat kwam blijkbaar door een misverstand. Ze vertelde een heel verhaal over het hotel en dat ze het ooit als familiehuis had gekocht en gebruikt. Het bestond al sinds de 17e eeuw en werd als klooster door de jezuïeten gebruikt.
Ze gaf nog de tip dat we overmorgen toch echt Cotopaxi moeten beklimmen. De Cotopaxi is een stratovulkaan, en een van de hoogste actieve vulkanen ter wereld. Het is tevens de op een na hoogste berg van Ecuador. We weten nog niet zeker of we dat gaan doen.
Om 19.00 zou het avondeten beginnen maar toen kwam de Engelssprekende receptionist William (die dus een halve dag te laat was gearriveerd) pas langs om onze keuze op te nemen. Bij de openhaard werden we omringd door kaartende mensen en wij verveelde ons een beetje. Het was overal nog aan de koude kant wat ik echt niet fijn vond want we waren net van die ijskoude boot op de Galapagos af.
Drie kwartier later kwam hij ons aan tafel roepen waar we in een half uurtje een drie gangen menu naar binnen hebben gewerkt. Het hoofdgerecht, ik had kip en Tijn vis was heerlijk. Voor en na was mwah. We waren beide heel moe dus blij toen we om half 9 weer in bed lagen.
Zaten je paardrijskills nog ergens diep verborgen? Volgens mij heb je sinds je twaalfde niet meer gereden. Je bent toen gestopt tot mijn grote vreugde.