Cotopaxi ‘beklimmen’ – waarom ik nooit een bergbeklimmer word

Vanmorgen gingen we om 08.30 stevig ontbijten want we zouden de Pasochoa trek gaan lopen en zouden rond 13.00 terug zijn. Gister had de eigenaresse al aangestipt dat we echt Cotopaxi moesten zien en de gids was geboekt dus Tijn vroeg hem of Cotopaxi ook een optie was. Daar had hij echter een vergunning voor nodig, en in het hotel zeiden ze dat wij Cotopaxi morgen via hen deden (iets wat we totaal niet hadden bevestigd), dus we reden richting Pasochoa. Echter na een kwartier ging het gesprek over Cotopaxi en vertelde de gids dat hij had begrepen dat we dat morgen gingen doen. Toen we aangaven dat dat niet zo was en we dat nog niet wisten, belde hij iemand om een permit te regelen zodat we het toch vandaag konden doen. Dat had nogal wat voeten in aarde want je hebt bijna geen bereik. Gelukkig lukte het toch allemaal. Onderweg hadden we al geluk dat het zo helder was want heel vaak kun je de vulkaan niet eens zien door alle wolken.

Iets voor 10 arriveerden we bij de ingang van het park. Daar vond ik al koud op 3800 m, laat staan 1000 m hoger. De Cotopaxi Vulkaan is 5897 m hoog en één van de hoogste actieve vulkanen ter wereld. Deze vulkaan, heeft een perfecte kegelvorm en met eeuwige sneeuw bedekte krater. We reden nog drie kwartier verder, waar we onderweg allerlei wilde paarden zagen, tot aan de parkeerplaats op 4600 m. hoogte. Vanaf hier zouden we wandelen in een uur naar de berghut op 4800 m. hoogte. Nou ik kan je zeggen, dat is echt de hel. Het waaide zoals nooit tevoren (zei de gids ook), we werden gezandstraald, het was steil, en de ondergrond was niet echt steady. Na tientallen meters kreeg ik zware hoofdpijn, ik had geen adem meer, maar langzaam maar zeker gingen we door, tot halverwege. Ik kon niet meer, ik was duizelig en misselijk en mijn lichaam wilde gewoon niet verder. Ik ging op een steen zitten en we besloten af te dalen, na een paar meter naar beneden moest ik weer zitten. Ik voelde dat ik ging flauwvallen, mijn oren suisden en ik begon te zweten. De gids instrueerde Tijn om suiker te zoeken. We hadden gelukkig nog een (suikervrije) mueslireep in de tas, en een paar minuten deed ik over een heel klein stukje, maar dat hielp. Onze gids was nogal fan van foto’s maken, zelfs op mijn dieptepunten haha vandaar alle beelden van vandaag.

Eenmaal bij de auto voelde ik me weer wat beter maar de hoofdpijn ging niet weg. De gids vond het echter zielig voor ons dat we het nu maar tot 4700 meter hadden gehaald dus wilden nog een rondje om het meer wandelen. Dat meer was prachtig, maar dik een uur lopen, moest plassen en na een kwartier kon het me echt gestolen worden. Ik heb doorgezet en gelukkig heeft het zulke prachtige plaatjes opgeleverd.

Om half 2 waren we weer terug in het hotel en stond de lunch klaar. Die was lekker maar had weinig honger en erge hoofdpijn. Ik kreeg een hoogteziekte thee maar dat hielp weinig. Na de lunch zijn we gaan douchen (het zand van de Cotopaxi zat óveral) en een paar uurtjes gaan slapen. Dat deed in ieder geval geen kwaad maar de pijn verdween niet. Om 19.00 kwamen ze weer vragen wat we wilden eten. Dat twee keer per dag een drie-gangen menu zijn we ook een beetje klaar mee (luxe, we know). Gelukkig was het wel wat behaaglijker in woonkamer vandaag dus ik kon ietwat meer ontspannen dit hele verhaal schrijven.

Morgen om 10.00 worden we opgehaald om naar Thermen Pappalacta te gaan voor onze laatste twee dagen. Dat zijn hot springs dus dat zou ontspanning moeten zijn. Wel op 3200 meter dus hopelijk gaat mijn hoofdpijn wel over.

Ps. Iets heel bijzonder Ecuadoraans is dat ze hier popcorn in de soep eten.