Hiken vanaf Glendalough door de Wiclow mountains

Na een heerlijke nacht voor mij en een mindere voor Annie en Kim door hun bed werden we om 08.00 door het alarm gewekt, onze hike day stond op het programma. Iets waar Annie en Kim al dagen lol om hebben omdat ik niet zo thuis ben in die scène en me bijvoorbeeld afvroeg wat je aan moest bij zoiets. Ik had lichtelijke zorgen maar wist dat genoeg eten me overal doorheen kan slepen. We genoten van geroosterde bagels met jam en yoghurt met cruesli. Vervolgens kochten we bij de spar een lading powerfood: bananen, appel, mueslirepen en 2,5 liter water. Aangekomen bij europecar (echt om de hoek) stond onze prachtige bolide, een rode Renault Clio klaar. Ik was de chauffeur, en met dat links rijden, hebben we er maar een allrisk verzekering bij gepakt. Ik zei tegen de mevrouw van de verhuur, met wie ik wat gezellige chitchat had: “I was pleasantly suprised by this weather”, waarna Kim en Annie niet bijkwamen omdat ze dat een te hilarische typisch Engelse zin vonden (heb hem de hele dag nog gehoord).
Het zou een uurtje rijden zijn naar de wiclow mountains en specifiek Glendalough, waar we zouden parkeren. Het links rijden ging me soepel af en met de navigatie van de auto én van Annie kon ons niets gebeuren zou je denken. Guess again, we kwamen op een soort dirt road in the middle of nowhere terecht, geen idee waar we uitkwamen, ik kon niet keren en dacht alleen godzijdank heb ik allrisk met al die takken. We hadden Ierse muziek op staan en Annie en Kim huilden van het lachen. We hebben er een video van, mocht je interesse hebben. Haha een goed begin van de dag. Toen we midden in het bos niet meer verder konden kon ik keren en gelukkig vonden we de juiste route.
We vonden een parkeerplek in Glendalough, laatste plaspauze, kochten wraps voor de lunch onderweg en waren er helemaal klaar voor. Hop vol goede moed begonnen aan de tocht. Om ons heen was het druk, veel mensen, 75+ en niet echt gekleed op hiken (ja daar heb je hele outfits voor). Dus na een mini wandeling besloten we het toch maar te vragen. Bleken we weer verkeerd te zijn, terug naar de auto nog 7km verderop kwamen we eindelijk bij het Uppermeer. We hadden echter geen idee wat voor wandeling we gingen maken, hoelang, hoe zwaar etc.. Iets Annemijn had wat foto’s op instagram gezien, iets met om een meer en daar moesten we het mee doen.
Om 11.30 waren we zover, we besloten links af te slaan en te zoeken naar een pad maar er waren 100 paden en niets echt duidelijk aangegeven. Met Annemijn’s instagram foto in mijn geheugen geprint vond ik per ongeluk het juiste pad. Echter nog steeds geen idee hoe hoog of hoe ver of waarheen. Iets wat me lichtelijk nerveus maakte. Als ik nou van te voren http://www.wicklowmountainsnationalpark.ie/recreation/walking-trails deze site had bekeken had ik me mogelijk me iets comfortabeler gevoeld. Maar dit was Annie’s ding, zij sleepte ons op deze hike ;), dat betekende verantwoordelijkheid bij haar laten en loslaten, maar ook dat zij zich erg verantwoordelijk voor ons welzijn voelde. Na een fikse klim en een beetje rondvraag werden we beloond met een schitterend uitzicht. Langzaam werd ons duidelijk dat we op de juiste route zaten, een rondje om het meer via bergen. We genoten van onze wraps op een mooi plekje in de zon met schitterend view op het meer en vonden het exacte pad waar Annie zo door geïnspireerd was. Door te kletsen met anderen kwamen we tot de conclusie dat de wandeling ongeveer 3u te voltooien moest zijn, dat konden we aan. Het weer was behoorlijk wisselvallig, van zon tot wind en regen, maar qua temperatuur top voor onze hike. Heerlijk gevoel toen we aan de daling begonnen, beetje jammer dat dit op losse rotsen was. Heb hier mijn enkel beetje pijn gedaan, maar het platte stuk route was in zicht. We passeerden Miners village, een dorp waar vroeger een mijn zat en bedachten ons hoe fijn het was dat we per ongeluk de route deze kant om hadden genomen, met eerst de klim en daarna de rust. Na 12km in 3u waren we moe maar voldaan en trots dat we het hele rondje hadden volgemaakt.
Ik was heel moe door de wandeling dus was al bang dat de route met de auto terug iets minder soepel zou gaan. Drie kwartier lang ging het top, maar hoe dichter bij de verhuur hoe groter het drama. Eerst raakte ik een verhoogde steen bij de pomp (gelukkig geen schade), vervolgens sneden mensen me af, zag ik in stad auto’s minder goed aankomen en was het veel te druk. We kusten bijna de vloer bij de verhuur, haha zo moe en zo blij dat we ’thuis’ waren.
De dames wilden eigenlijk gaan winkelen maar zélfs daar konden ze geen energie voor opbrengen. We kochten lekkers bij de dure Spar en gingen naar ons huisje. Ik had zo’n zin in een bad bij thuiskomst dus nadat we onze foto’s hadden verdeeld en de eerste stokbroodjes, chocolade en wijn op hadden sloeg ik mijn slag. Lichtelijk teleurgesteld was ik toen ik geen stop kon vinden en er ook geen douchekraan was, maar ik liet me niet uit het veld slaan. Ik pakte een kleine handdoek en gooide die het bad in met de douchekop, hoppa een bad waar ik even heerlijk kon bloggen en chillen!