Bij het opstaan voelde ik me zowaar redelijk goed. Ben gaan ontbijten en sprak mijn butler over of ik nog zonnebrand of iets over had om mensen in het dorp te helpen. Heb alles wat ik had en in Nederland kon kopen in een tasje gedaan en weggegeven.
Vervolgens stond mijn taxi chauffeur Hector op me wachten. Een super lieve man die zelfs een beetje Engels sprak. We babbelde over vanalles het eerste uur, hij was 28 jaar getrouwd en maakte grapjes dat hij wel een maand met mij kon ruilen, hij bij de bank werken en ik als taxi chauffeur, ook vertelde over de omgeving, het tweede uur heb ik voornamelijk geslapen, de laatste 45min babbelde we weer wat. In de taxi kwam ik erachter dat ik me had vergist in mijn vliegtijd, het was 16.50 ipv 16.00, ook zeiden in het hotel dat het ritje naar het vliegveld in Havana 2u zou duren, maar dat was met 1 korte plaspauze toch echt 2u en 45min. Dus uiteindelijk kwam dit allemaal goed uit, nu was ik er exact 3u van te voren.
Hector stond erop mijn bagage naar binnen te brengen en een bagagekar te regelen, die zeer zeldzaam zijn op dit vliegveld haha. Vervolgens gaf hij me zijn nummer, hij was de komende uren nog in Havana, als hij iets voor me kon doen, mocht ik altijd bellen. Zeer schattige man! Eenmaal binnen bleek het vliegveld van Havana inimini. Zelf maar één plek waar je kon eten (fastfood) en daar waren de rijen niet te doen. Ik heb dus niet gelunched. Nét voor het moment dat we zouden gaan boarden kwam een bizarre storm langs, zo erg had ik het nog niet meegemaakt, glas brak, donder, bliksem en het leek alsof het gebouw door een wasserette ging.
De storm ging liggen en de boardingtijd verstrak. Ik zat naast het grondpersoneel en ze maakten me zo enorm woedend. Zo walgelijk ongeïnteresseerd, gaven niemand informatie en waren beledigd als iemand vroeg wat er aan de hand was. Het waren 7 vrouwen die alleen maar met elkaar wilden lullen en weigerden mensen aandacht te geven. Als je geen service wilt geven? Waarom zoek je dan geen ander beroep? Hier kom ik me nou echt oprecht over opwinden. Maar goed, daar bereik je verder niets mee. Opeens konden we het vliegtuig in en daar legde de piloot uit dat het tijdelijk het vliegveld gesloten was door de storm, dat er bagage was weggewaaid, ze nu nog moesten kijken of de twee containers die verderop lagen nog mee konden of de bliksem was ingeslagen in het toestel. We moesten dus nog eventjes geduld hebben.
Een uur nadat we hadden moeten vertrekken kwam de mededeling dat de containers met koffers die door de storm nu op het gras laten niet mee zouden gaan. Het zou nog anderhalf uur duren om alle koffers te verzamelen en dan zouden teveel mensen hun volgende vlucht missen. Ik kon alleen maar hopen dat mijn tas er niet tussen zat, aan de andere kant…. Kon Cuba echt net zo erg eindigen als het begon? Het bleek allemaal mee te vallen, mijn tas was er gewoon en mijn ouders en super lief ook mijn broertje stonden klaar op Schiphol! Thuis werd ik ook nog verwend door een overvolle koelkast van mams en Lil en een prachtige bos bloemen van mijn broertje.
Eenmaal thuis, vond ik ook onverwachts mijn 200 euro terug, in een tasje in een tasje in mijn dagrugzak. Godzijdank ben ik in ieder geval niet bestolen!
Dolblij dat ik weer thuis ben! Bedankt allemaal voor alle lieve berichtjes in de afgelopen dagen en jullie medeleven bij al mijn avonturen. Dat heeft me er zeker doorheen gesleept!
Leave a Reply