Voor de derde dag werd ik wakker met buikkramp, geen feest als je 8uur in de bus moet zitten. Op deze ochtend had ik er ook nog enorme pijn in mijn nek bij, waarschijnlijk door een combi van de airco, ventilator, het kussen en 4uur slaap. Haha deze vakantie is nog niet bepaald echt rustgevend, fysiek dan, Vienales was mentaal zeer rustgevend. Om 06.00 namen we afscheid van onze casa mams, die per ongeluk ontbijt maakte terwijl we bij de casa van Anne en Peter gingen ontbijten. Vreselijk om haar zo te moeten teleurstellen, pijn in mijn hart maarja we konden moeilijk op twee plekken tegelijk ontbijten. Daarna liepen we naar Casa Nola waar we op het terras van de tweede verdieping met een prachtige zonsopgang genoten van een zeer uitgebreid ontbijt met onder andere fruit, omelet, tosti’s en wentelteefjes.
Om 06.45 was het tijd om naar de bus te gaan, omringd met ongeveer 10 vechtende, blaffende, krabbende zwerfhonden (waar ik enorm van fan van ben, not) wachtten we op de bus. De bus was behoorlijk wat minder fancy dan degene van Havana naar Vienales, zonder gids en videoclips. In plaats daarvan hadden we cd’s met Barry Manylof, Barbra Straiand (zo schreven zij het), Bette Mildler en de Beegees. Ik kon gelukkig wel vooraan zitten met overzicht over de hele weg. Had driekwart reispil genomen, een experimentje omdat ik zo sjaggerijnig en duf word van een hele. Dit bleek succesvol!
Ben blij dat ik nog een offline spotify lijst op mijn telefoon heb gezet voordat ik wegging, die kwam nu in de bus mooi van pas. Mentaal gaat het verder goed hier gelukkig, nog geen ‘emo alleen op de wereld momenten’ gehad, die ik wel had verwacht. Fysiek dus iets minder, buikkramp en iets te veel rum en te weinig slaap sinds ik hier ben. Maar het is gezellig en dat telt ook, op het strand lekker uitrusten over een week. De tijd vliegt echt voorbij, ben er morgen al een week en andere kant voelt het al veel langer, totaal geen besef meer van tijd. Heb sinds maandag geen wifi meer gehad, ook heel apart.
De weg naar Havana was op bepaalde delen prachtig met de bergen op de achtergrond, heb nog een zeer charmante foto van Marcél gemaakt als bewijs. Na 2uur stopten we voor een 20min pauze en toiletbreak. Via Havana reden we zuidelijk naar Cienfuegos, helaas is er geen snelweg in het zuiden tussen Pinar Del Rio waardoor je eerst helemaal noordelijk terug naar Havana moet. Ik kon niet echt slapen dus heb veel gelezen over Cuba, in de lonely planet stond het leven in een Cubaanse casa mooi omschreven: “een pot koffie pruttelend in de keuken, een Chinese fiets en twee schommelstoelen in de tuin, het huis vol met niet alleen het gezin, ook neven/nichten en een buurman zonder shirt die langskomt voor een glas pure rum zonder ijs. De geluiden zijn een blaffende hond, een kraaiende haan, een ontploffende motor van een auto of brommer en ergens salsamuziek in de verte.” Zo heb ik de afgelopen dagen in Vienales exact ervaren, zeer typerend voor Cuba.
Rond 12 stopte de bus om met ons te gaan eten, ik had beef met rijst en bonen dat weer wonderbaarlijk goed smaakte, erg mals vlees. Rond 14.00 kwamen we aan Cienfuegos. Peter had op zijn casa app Cubajunky een casa gezien maar bij aankomst bleek dat nog wel 1,8km lopen. In zo’n geval neem je uiteraard geen taxi voor een euro ????, nee je loopt met je backpack en dagrugzak op het heetste moment van de dag gewoon bijna 2km. Haha gelukkig vonden we Casa Mayor van Yuniet en David in één keer (al had ik inmiddels wel extra pijn in mijn nek en rug) en we hadden een mooie route langs de malacon (boulevard). David onze casa papa was de liefste man ooit, zó blij ons te zien. Nadat we ok hadden gezegd voor een hele verdieping op de eerste voor ons vieren, inclusief bar, keuken, terras met zithoek en eettafel, 2 badkamers en 3 bedden, airco en gevulde koelkast per kamer voor ong 9-10 euro per nacht p.p. kwam hij ons op het terras een schaal vol heerlijke kleine Cubaanse mango’s brengen en liet zien hoe Cubanen die eten zonder mes.
Direct daarna begonnen mijn buikkrampen weer op te spelen en ik was zo moe dat ik tot 18.00 heb geslapen. Ondertussen hadden Anne en Peter als echte AH thuisbezorgd- medewerkers (grapje omdat ze allebei bij Albert Heijn werken) rum, cola en ananas gehaald in de lokale supermarkt en waren nu gezellig aan het kaarten. We hadden een mooi uitzicht om het weer aan te zien komen, donkere zwarte wolken en bliksem kwamen onze kant op, een mooi gezicht.
Eerst heb ik per ongeluk een halve liter cola over Anne en ons terras en tafel gegooid. Daarna ben ik onder de douche gesprongen en heeft Peter me wat kaarten trucs laten zien. Inmiddels werden we hongerig dus we liepen naar buiten in Punta Gorda. Een mooie buurt met grote huizen en zelfs een zeilboten haven en een sjieke jachtclub. Het leek alleen net een Spaanse badplaats in de winter, helemaal uitgestorven. Alle restaurants waren dicht en er liep niemand op straat, op een gegeven moment werden Anne en ik behoorlijk hongerig en stonden we voor een dicht restaurant maar wel met een aantal muziekmakende cubanen en twee backpackers op de veranda. We wilden weglopen toen ze naar ons toekwamen en ons vis of varken aanboden in het lege restaurant. We kwamen binnen en het was leeg maar wel een ongelooflijke zooi op de tafels, de bar was half leeg en het zag eruit alsof iemand vorige zomer een feestje had gehad zonder op te ruimen. Speciaal voor ons maakte ze een tafel klaar. Iemand zeer wijs 😉 (Marcél) zei in Havana: “In Cuba, expect the unexpected.” Nou dat was dit zeker! Het eten was niet het beste wat ik heb gehad maar het was zo houtje touwtje geregeld dat we echt niet meer bijkwamen van het lachen. We kregen geen messen, toen vroegen we erom kregen we er drie ipv vier. Vroegen we om lepels, kregen we er twee. De druppel was dat ik vroeg om servetten en ik een vaatdoek kreeg en hij ook nog me bleef kijken of ik dat vieze lapje wel gebruikte. Tranen in mijn ogen van het lachen. Daarna kregen we ineens wel 2 servetten. Anne kreeg ondertussen ongeveer 9 knipogen van onze ober (wat later gewoon een gast bleek te zijn) en net nadat ze vertelde dat Cubaanse mannen graag meisjes aanraken om duidelijk te maken dat ze hen leuk vinden werd Marcél continu door hem aangeraakt. Elke keer als hij naar onze tafel kwam kreeg Marcél een arm of aai over zijn schouder, op een gegeven moment zelfs een halve knuffel. Na het eten gingen we bij het Duitse stel buiten zitten en kletsten we met hen een twee Cubanen over voetbal (ze vonden Ronaldo gay). Een van de Cubanen die ook bij ons zat begon over politiek en zijn mening hierover, iets wat zeer ongewoon is in Cuba, de man naast hem voelde zich er ongemakkelijk bij (wij ook) en ging weg. Zeer bijzonder om dat te aanschouwen. Na het eten gingen we terug naar onze casa om rum te drinken op het terras, we hadden ook het Duitse stel uitgenodigd maar zij kregen nog een gratis moijito dus zouden later komen. Echter, wij konden het al amper terugvinden dus voor hen zou het onmogelijk worden. Op het balkon bleek dat Peter en Anne als verassing vanmiddag ijs mee hadden genomen dus dat was smullen. Morgen hoefde we gelukkig pas om 08.00 op te staan dus kon gewoon zowaar een nacht 8u slapen!
Morgen staat er een dag sightseeing in Cienfuegos op het programma, inclusief mijn blogs op internet plaatsen en zondag ga ik naar Trindidad. Weet nog niet wat Marcél gaat doen en Anne en Peter gaan naar Playa Giron.
Ps. Twee handige apps om te downloaden voor dat je naar Cuba gaat zijn:
– Cubajunky, 80% offline beschikbaar met casa’s over heen Cuba
– Maps.me met offline beschikbare kaarten
Leave a Reply