Cambodjaanse karaoke terwijl je onder de speaker zit gaat echt door berg en been. Nu begrijp ik dat ze muziek als martelinstrument gebruiken. Je wordt gewoon gek! Dit is de laatste keer dat wij met een lokale maatschappij meegaan want er is geen bedrag dat deze terror kan vergoeden. Een bus kan nog zo oud, smerig en warm zijn, deze muziek 5uur lang kei hard in je oor is het ergste wat je kan overkomen. Zo hard dat met de hardste stand van de iPod je je eigen muziek gewoon niet hoort.
Bovenstaand stuk is geschreven in de eerste 5minuten. De muziek is nog 7uur lang zo door gegaan want we hadden 2uur vertraging. Na een aantal uur begon je er echter soort van aan te ‘wennen’, maar het bleef vreselijk! Paul heeft er nog wel voor kunnen zorgen dat de keiharde speaker boven ons hoofd uiteindelijk uit ging, dus dat was top!
Na 7uur kwamen we aan in Battambang waar er weer een hele horde irritante tuc tuc en hotelmannen stonden te wachten. Het was echter half 3 dus we hadden zwaar honger en geen idee waar ons geboekte hotel was. Na wat pittige beef met rijst bleek dat niemand uit de stad wist waar ons hotel was. Na via via een telefoonnummer te hebben bemachtigd kon de chauffeur ons toch brengen. Het is echt in the middle of nowhere dus niet gek dat niemand het kende. Daar tegenover staat dat het gloednieuw is, goedkoop en we een gigantische kamer hebben. Elk nadeel heb ze voordeel ;).
We kunnen hier dus vrijwel nergens heen dus besloten we in het hotel te eten. Het menu zag er veelbelovend uit en we hadden ons al gesetteld voor de tv van de gezamenlijke woonkamer. Voor het eten moesten we geduld hebben, het kwam na ongeveer 3 kwartier en het was ronduit smerig. Beef was taai, friet niet gebakken en er zat nergens smaak aan, helaas. Haha we hadden ook de pech dat de film ook vreselijk was maar dat maakte het cirkeltje rond. We hebben nog een poging gedaan om onze honger te stillen met een fruitsalade, maar zelfs die wisten ze te verpesten met oud fruit.
Vroeg naar bed, morgen worden we om 9uur opgehaald door een tuc tuc man. We laten ons een dagje verrassen!
Denk maar aan de killing fields!
Zijn veel ergere dingen.
Ja mama 😉 we know! Maar anders kunnen we nooit meer een verhaal schrijven!