Lodge in Novo Airão.

Van 21.00 tot 08.30 geslapen met een aantal tussenpozen en nachtmerries maar over het eindresultaat niet te klagen. Bij het ontbijt genoten we van een omeletje en de gigantische passievruchten die ze hier hebben. 
We werden om 09.40 opgehaald terwijl we 10.00 hadden afgesproken maar we waren gelukkig klaar. We werden opgehaald door een gids Aninas en een enorme chauffeur Fernandez in een ongelooflijk oude FIAT waar de ramen niet in open konden en waar we uren in moesten zitten richting de jungle lodge. Eerst moesten we nog andere gasten ophalen in het tropical hotel en die gingen weer met een aparte auto. Fernandez sprak geen Engels dus het was een rustige 3 uur. Slapen lukte ook niet echt helaas, de weg was opzich goed maar op sommige plekken zaten er grote gaten in.
Onze lodge ligt in Novo Airão. De geschiedenis hiervan begon toen de jezuïeten een nederzetting stichtten in 1668. De regio werd bewoond door Indianen Waimiri – Atroari , Crichanã , Carabinari en Jauaperi. In 1759 werd het dorp verheven tot een stad met de naam Airão door Joaquim de Melo Póvoas, eerste gouverneur van de aanvoerder van São José do Rio Negro. Later in 1938 werd het een deel van Manaus en verplaatste de hele stad omdat de oude stad vervloekt was door een priester en onleefbaar was geworden, die nieuwe stad op deze plek noemden ze Novo Airão. 
In de prachtige houten lodge werden we ontvangen met cashewsap, ananas met limoensnippers en geroosterde Braziliaanse noten. Het blijkt dat wij hier de enige zijn met een Indiaas/Engels stel en onze gids. Niemand van het personeel spreekt een woord Engels en de kaart is ook in het Portugees. Bij de receptie moesten we daarom onze lunch al bestellen met een soort van vertaling van onze gids. Deze indiaan komt namelijk 900km ten zuiden van Manaus en spreekt van oorsprong een soort dialect, daarom hij spreekt maar een beetje Portugees en een beetje Engels. 
We werden naar onze luxe hut gebracht die ook helemaal van Braziliaans hout is gemaakt en heeft een prachtig uitzicht op de rivier, heel bijzonder plekje! De lodge heeft maar een paar hutten, heel exclusief en alles is heel rond en natuurlijk ontworpen met hetzelfde donkere hout. Het ‘restaurantje’ ligt aan de rivier en we hebben hier zo’n beetje twee personeelsleden per persoon. Mijn salade was saai, mams kip was droog en het verse fruit was doordrenkt met gembersiroop. We missen Vilma’s heerlijke eten van de boot, haar rijst, maniok, bonen, vis en kip. Toen de lunch op was moesten we ons avondeten bestellen, ook weer een hele klus. 
Daarna konden we mee op city tour en daarna de voetbalwedstrijd Brazilië – Paraguay kijken, maar we hadden geen zin. Mijn reispil was nog niet uitgewerkt dus wilde lekker even slapen. Dat lukte niet dus we zijn maar gaan lezen. Om 18.00 ben ik naar de receptie gegaan om mijn blog te posten. Er is hier wifi maar alleen in het gebouw van de receptie. Daar lag ook inmiddels de Engelse menu kaart klaar die ze ’s middags hadden gemaakt op verzoek van mams haha. We gaan straks om 20.00 eten en morgen weer een nieuwe dag, nog geen idee wat die gaat brengen. 
Ps. Verveelde me in de auto dus dacht deel even het recept van een Braziliaanse Caipirinha: 

Een halve limoen in 4 stukjes in een cocktailshaker met een halve eetlepel suiker, fijnstampen, cachaca rum erbij, shaken, ijs erbij shaken en dan in het glas.