Na een nacht met amper slaap door hitte en onrust stond ik om 05.15 naast mijn bed. Je kon een bordje pap nemen voor onze tocht om 05.50 begon, jak! In de doodse stilte en het spiegelgladde water zagen we het langzaam licht worden. We zagen weer allerlei soorten vogels waar ik de naam niet van ken, een soort valk, kolibries en een toekan. Ze komen helaas niet op je bootje zitten ;). De grijze dolfijnen hebben we nu ook iets beter gezien en er waren kapucijneraapjes, heb er één zien rennen. Toen we gingen schuilen voor de regen in de bosjes hoorde we plots een plons, dat bleek een kaaiman te zijn, heel cool! Iedereen om me heen blijft maar over spinnen praten en Ian had ze al gezien in het amazone deel van Peru vorige week dus heb nu even met een aantal mensen mijn aragnafobia gedeeld. Heb er vannacht ook nachtmerries over gehad. Ik zei tegen mams, het is net of je iemand met hoogtevrees vraagt om 5 dagen achter elkaar te gaan bungeejumpen. Maar goed, ik probeer me te focussen op happy thoughts. Na 2uur dieren spotten stond er een overheerlijk ontbijt klaar om 08.00 met cake, vers fruit, roerei, worstjes etc. Ian koesterde het moment door te benadrukken hoe bijzonder het was dat we op een varende boot midden in de amazone op de Rio Negro aan het ontbijten waren. We hebben gister misschien 2 bootjes gezien met locals, er is hier helemaal niets en niemand.
Om 10.00 begonnen we aan onze eerste jungletocht. Het is hier ‘verplicht’ om lange mouwen en een lange broek te dragen. Uiteraard heb ik mijn charmante afritsbroek bij en mijn barre boots, maar in de jungle van Laos liep ik gewoon in een hemdje en mams in de jungle van Suriname in een t-shirt. Toch maar even een stikheet shirtje aangetrokken al was het maar omdat je niet weet wat er uit de boom komt vallen. We hebben tot nu toe nog weinig last van muggen dus dat is top! Voor dat we de boot opgingen kregen we ook nog een soort kaplaarslappen over onze benen. Ze nemen de veiligheid erg serieus hier. Die kappen werken gelukkig ook goed tegen enkelbijters.
In de jungle aangekomen leerden we over de bomen en planten van onze leuke indianengids Souza. Achter ons zat een ander bemanningslid met zijn zaklantaarn naar spinnen in hollen te zoeken, heel fijn! Goddank niet gevonden. Helaas begon het na een half uur kei en kei hard te regenen en onweren waardoor Souza het te gevaarlijk vond om door te gaan. Na ongeveer 1,5u waren we weer terug in de boot en konden we even lauw douchen woehoe! Om 12.00 stond er weer een heerlijke lunch klaar! Daarna hebben we heerlijk geslapen en ben ik weer in mijn boek gedoken. Om 16.00 miezerde het nog steeds een beetje maar stonden we paraat om naar een indianendorp te gaan. Voor elke trip hebben we een ander outfit advies: Deze keer lange broek, dichte schoenen en t-shirt. Waar dit voor nodig was is me nog een raadsel en het indianendorp bleek een gewoon dorp. Een dorp in the middle of nowhere met ongeveer 180 inwoners, een voetbalveld, schoolcomplex, kerk en danscentrum. De eerste levensbehoeften van een Braziliaan. In het dorp liepen gespierde jongens en prachtige meisjes met olijfkleurige huid en lichte ogen rond. Op het moment dat wij er waren was er net een voetbaltoernooi aan de gang met dorpen uit de buurt die daar per boot heen kwamen. De prijs was een koe. We leerden over de gebruiken, kochten popcorn en natuurlijk handgemaakte kettingen en oorbellen. Het viel me niet tegen hoe we werden ontvangen en voelde me daarom iets minder ongemakkelijk dan normaal. Ze gingen we gewoon door met hun leven, deden geen kunstjes of andere rare fratsen en alleen onze gidsen vertelden wat over de manier van leven in zo’n dorp aan de rivier. We ontmoette de vrouw die het dorp 25 jaar geleden had gesticht en vielen af en toe bijna in slaap bij verhalen van onze wandelende tak Edy. Bij thuiskomst dronken we een wijntje op het dek met gefrituurde magnok en prezen onszelf gelukkig.
Na het eten hadden we weer een excursie per boot. Over deze avondtocht heb ik heel gemixte gevoelens, jammergenoeg was mams te moe dus ik ging alleen met Suzan, David, Ian en Souza. Door het pikkedonker voeren we de jungle in met een lantaarn om oogjes in de nacht te spotten. De sterren waren ongelooflijk helder en het was zo’n bijzonder gevoel om in midden in de amazone in de de stilte van het donker maar met zoveel dierengeluiden om je heen zachtjes te varen. Echt een heel bijzonder gevoel. Tot…. Natuurlijk mijn meest gevreesde moment kwam, gelukkig was mijn boot op de hoogte en gaven op tijd aan: “Now it’s time to look the other way”. Heel lief noemde ze het voor mij ‘The night squirrel’, maar ook beschreven ze natuurlijk naar elkaar hoe groot het was. Je raadt het natuurlijk nooit, maar deze momenten volgenden tot 3 keer toe. Ik moest bijna overgeven van angst toen ze een volgende als rood en extreem omschreven, maar heb niets laten merken en heb geprobeerd te genieten van de sterren. Heerlijk zoiets net voor het slapen gaan. We hebben gelukkig ook verschillende kikkers en nachtvogeltjes gespot. Om 21.00 kwamen we weer op de grote boot en ik ben om 21.30 ook gaan slapen, morgen zouden we om 05.50 gaan kajakken dus weer een avontuur.
Leave a Reply