Vogelaars in Capertee

We werden wakker in een behoorlijk frisse camper, vandaag was het behoorlijk somber met 17 graden. Met de lange broek en een vest begonnen we aan de dag. Omdat we vanavond toch weer terug kwamen op dezelfde slaapplek reden we vandaag met zijn allen in de camper. Onze eerste stop was Hassans Walls, op 6km van Lithgow. Daar had je kleurrijke rotsen en grotten en (als het weer goed is) een prachtig uitzicht. Wel een beetje vreemd was de hardloopster die naar Tim toe kwam rennen dat ze was aangevallen door een naakte man. Nadat Tim ons kwam halen was ze ook ineens weer weg.

De volgende stop was Bracey lookout waar we een uitzicht hadden over Lithgow, deze lookout kun je missen opzich. Daarna gingen we wat boodschappen doen bij de Aldi en ik ging een nieuwe stoel kopen. Onze stoel stond namelijk op het punt van sneuvelen, 1 poot zit los en de bekleding is doorgescheurd. Met de volle camper reden we naar Capertee waar we lekker binnen hebben geluncht. We deden een poging om buiten onder een boom te zitten, maar door een attack van vliegen was dat van korte duur.

Na de lunch vervolgden we onze weg naar Glen Davis waar het Wollemi National Park begon. Terwijl de mannen buiten wat foto’s aan het maken waren stopte een local cattle man om even te socializen. Hij vroeg zich af hoe wij zo in deze ‘niet toeristische’ regio verzeild kwamen en wat we zochten. Hij zei ook dat één van de beste plekken in Australie is om vogels te spotten. Dit sprak onze vogelaars natuurlijk wel aan dus we deden een poging om de dirtroad naar het nationaal park te nemen. Dit was behoorlijk spannend met de camper, maar toen Tim (dacht) dat hij een kolibrie zag sprong de hele familie de auto uit om vogels te gaan spotten ;)! Ik daarentegen was vandaag weer een slappe vaatdoek omdat ik, erg dom, mijn hooikoortspillen en reispillen weer per ongeluk had gecombineerd. Die kolibrie (of andere spannende vogel) hebben ze helaas niet meer gezien, maar we zijn zowaar wel tot de ingang van het park gekomen. Daar hadden we allemaal wel zin in een bakkie koffie, dus gingen Paul en Dick aan de slag met de fluitketel. Het weer was inmiddels helemaal omgeslagen dus we waren de camper uit aan het zweten. Na dat hitteverhogende kopje koffie knalden we de airco aan keerden we weer huiswaarts.

We kwamen rond 17.00 waarna ik wat was ben gaan doen, Irene de camper grondig onder handen heeft genomen en Paul weer een creatief windzeiltje heeft gemaakt. Na het eten werden Paul en Irene ‘aangevallen’ door torren dus die willen niet meer bij het licht zitten, haha!