Na de absurd jeukende nacht van vannacht werd het toch wel tijd om een dokter te bellen. Allereerst ging ik douchen, in mijn bikini, buiten, naast de wc, onder een ijskoude douche. Haha normaal zou ik dit weigeren maar alles om de jeuk van me ‘af te spoelen’. Bij de dokter kon ik gelukkig om 11uur terecht.
Eerst zijn we naar het postkantoor en ja hoor….. Daar lag onze sticker! Woehoeee eindelijk gaat iets goed, dus zondag of maandag gaan we op naar de outback! Om dit te vieren zijn we in de stad koffie met gebak gaan eten terwijl we wachtte op mijn doktersafspraak.
Bij de dokter namen ze mijn klachten gelukkig heel serieus maar ze was er niet helemaal over uit wat het was. Ze dacht aan bedbugs maar het is gek dat Paul niets heeft. Daarbij hebben wij al meerdere malen onze lakens gewassen en kreeg ik deze klachten pas na drie weken in dit busje. Ik heb medicijnen meegekregen die de jeuk moeten stoppen en iets tegen allergie. Voor de zekerheid wilde ze ook bloed laten prikken maar daarvoor moesten we naar een andere plek omdat ik geen adres heb en meteen alles af moet rekenen. Het bloed prikken was een hele onderneming. In mijn leven is er al 100 keer bloed geprikt en dat was nooit een probleem, maar hier blijkbaar wel. De eerste prik deed vreselijk pijn en er kwam geen bloed, de tweede prik nog steeds geen bloed. Toen ging de dame maar iemand anders roepen en zelfs bij de derde prik kwam er in het begin niks. Na een beetje kneden en manoeuvreren kwam ze toch bij de juiste ader en kreeg ze buisjes vol.
Daarna gingen we even bammetjes eten op een parkeerplaats in de schaduw (de enige plek in de stad is onder doeken voor een supermarkt). Paul wilde daar heel subtiel een blikje tonijn openen maar dat ging niet helemaal zo als gepland. De boel splashte door heel de auto heen, zat op mijn hoofd, in mijn haar en op Pauls broek. Die vetvlekken heb ik er als goede wasvrouw meteen met afwasmiddel en water af zitten schrobben daar. Nadat Paul een andere broek had aangedaan zijn we maar meteen boodschappen gaan doen.
Daarna gingen we weer op weg naar onze kampeerplek en kwamen we ineens langs een Dan Murphy, de goedkoopste slijterij in Australië. Daar was onze goedkope wijn (Bowlers run) zelfs nog goedkoper, $2,50 per stuk, dat is €2,- per 750 ml rode wijn. We hebben er meteen 2 dozen van ingeslagen, 6 flessen cabernet merlot en 6 Shiraz. In vergelijking, het goedkoopste flesje bier (1) van VB 375 ml kost $2,70. Dat is echt totaal niet in verhouding. Helaas mag ik met mijn medicijnen voorlopig niet drinken maar dan hebben we maar vast een voorraad.
We zitten hier op de camping met een hechte club gepensioneerden en het is allemaal een grote familie. De een adviseert ons over de olie, de ander kijkt of we wel gezond eten en weer een ander geeft ons campingtips. We werden zelfs uit genodigd voor het vrijdagavond eten bij de community. Haha het is erg grappig! Helaas was ik (misschien door de medicijnen) niet zo lekker maar als de jeuk verdwijnt neem ik daar best ff genoegen mee.
Vanmiddag zijn we in de zee gaan zwemmen, dat was heerlijk voor mijn bultenparade. Na de zee hebben we onder onze openbare koude buitendouche de haartjes ingesopt. Ik mag van de dokter geen zeep op mijn lichaam gebruiken en ook geen deet (anti muggenspul) dus heb maar meteen een lange broek aangetrokken.
Vanwege mijn gesteldheid was Paul de kok vanavond. Hij was pasta aan het koken toen de buurvrouw kwam buurten. Ze vroeg voor de grap: “When’s tea ready then I’ll join you?”. Ze bedoelde wanneer is het avondeten klaar, dan schuif ik aan. Paul kende de engelse uitdrukking tea (voor avondeten) niet en zei dus: “Sorry I’m not making tea”. De vrouw reageerde nog eens: “What are you making for tea?”. “I don’t have tea, I have pasta” zegt Paul. Haha die vrouw lachte en zegt ja dat bedoel ik. Stiekem zat ik te grinniken in de auto en legde Paul uit wat er met tea wordt bedoeld. Het is ook een vrij rare uitdrukking die je op school geleerd moet hebben of als je fan bent van Engelse detectives ;).
Tijdens onze pasta maaltijd wilde de club op een groepsfoto voor HET uitje naar de community. En Paul was uiteraard de aangewezen fotograaf. Hij klom er zelfs voor op de tafel (zie foto).
Leave a Reply