Na het posten van mijn blog kwam mijn buikpijn op een dieptepunt, na vandaag ben ik het wel echt zat, maar moest toch eten. In de lonely planet had ik gezien dat je goedkoop kon eten bij Paraito, hierdoor kon ik zelfs nog een blikje cola bij het eten bestellen. Voor 4,25 was ik klaar, 75ct pure winst, nu was het een kwestie van hopen dat er geen zware voedselvergiftiging uit zou komen 😉
Ik liep terug langs de trappen en besloot even te gaan liggen tot al mijn pijntjes weer waren verdwenen. De band was weer in volle glorie aan het spelen dus slapen lukte niet. Op deze avond lag ik om 21.00 in bed. Ik had echt nét mijn pyjama aan toen ik op de gang een bekende stem hoorde, ze vroeg aan één van de jongens in de casa of hij la chica rubia (blond meisje) had gezien. Eerst had hij geen idee tot ineens het lampje ging branden, hij wees haar in de richting van mijn deur. Ik kleedde me snel om toen ik ineens Tony en Charlotte voor mij neus zag staan. Zij waren bijna nog verbaasder dan ik. Toen ze me al 2 dagen niet hadden gezien maakten ze zich zorgen of alles wel oke met mij was, en ik was natuurlijk van kamer gewisseld dus ze konden me niet vinden. Zeer schattig dat ze me kwamen zoeken. Ik liep met ze mee naar de trappen, voelde me alweer wat beter, waar twee Australiërs en een Amerikaan zaten die ook verbaasd waren dat ’the Dutch girl’ geen legende was maar daadwerkelijk bestond. Ik moest zo lachen toen Charlot&Tony van een afstand riepen “We’ve found her!”. Het werd een gezellige avond vol Cuba verhalen, zo was de Aussie in Havana beroofd van zijn schoenen, terwijl hij ze aan had. Ook hadden ze zijn bagage doorzocht op het vliegveld, zijn pet en tandpasta gestolen en er twee nieuwe petten voor in de plaats gelegd. Charlotte had al een auto ongeluk gehad en een 2uur lang haar eigen taxi bestuurd omdat de chauffeur te moe was, bizar!
Op een gegeven moment vond ik 20 peso, wat zou dat van pas komen, ik keek om me heen en zag niemand dus wilde het opbergen tot ik ineens een ober met paniek in zijn ogen zag. Ik gaf hem het geld en hij was helemaal blij en liep ver weg. Ik grapte tegen de groep dat ik hier toch op zijn minst een moijito voor zou moeten krijgen. Iets wat hij onmogelijk kon horen, een minuut later kwam hij terug en bood me een mojito aan, te grappig! Na de trappen gingen we naar de grot, iedereen liep door maar een van de Australiërs, een Tasmaanse BMX-er Tonn had te weinig geld om binnen te komen. Met een combinatie van zijn Mexicaans geld, dollars en mijn laatste centjes van mijn avond budget hielp ik hem. Hierdoor kon ik niks meer drinken, maar goed moest toch vroeg op en hij was me eeuwig dankbaar, was zijn enige vriend op aarde etc.. Hoe goed die vriendschap wel niet was bleek later (not!). Ik ontmoette nog twee Nederlandse jongens en na een tijdje hield ik het voor gezien. Ik moest de volgende dag weer om 06.30 op het busstation zijn.
Ik liep naar buiten en kwam de andere Australiër tegen die er ook klaar mee was. Samen liepen we naar mijn casa waar op de hoek van de straat ongeveer 7 agenten stonden om eventuele ongeregeldheden op weg naar huis te voorkomen. Ik zei gedag en wilde naar binnen maar de sleutel van de voordeur werkte niet, we probeerden alles, niets werkte. Alle agenten kwamen proberen en opeens waren ze met tien. Omdat mijn casa op de weg naar huis voor iedereen lag kwamen er na een tijdje steeds meer mensen langs, allemaal probeerde ze het, maar zonder geluk. Mijn Spaans is ok, maar niet goed genoeg om met agenten te praten. In mijn casa sliep niemand dus een Zwitsers meisje probeerde uit te leggen in het Spaans dat ze de eigenaar moesten zoeken. Zo groot is dit dorp niet, dus hij moest toch te vinden zijn. Hij gaf aan dat hij met zijn walkie-talkie iemand had bereikt die eraan kwam, maar het duurde en duurde. De meeste mensen vertrokken één voor één, ook de Nederlandse jongens. Mensen boden me wel een kamer aan maar ik wilde geen kamer, ik wilde mijn spullen, een paar uur later zou mijn bus gaan.
De agenten hadden wonderbaarlijk veel humor, een aantal van hen gingen zelfs op de foto met een ozzie. Op een gegeven moment zat ik nog met de twee Australiërs en twee Zwitserse meisjes, geen vooruitgang. Ze waren allemaal moe en besloten te gaan. Ik dacht echt wtf? Laten jullie me hier nou echt alleen zitten om 04.15 met nog 4 agenten die ik totaal niet kon verstaan. Ik was zo boos en verdrietig, zeker omdat ik gast met mijn laatste geld had geholpen eerder die avond. Ik begon keihard te huilen op de stoep in mijn eentje en die agenten raakte helemaal in paniek. Hahah ik zit nu in de bus naar Varadero te schrijven en ik moet stiekem lachen om hun gezicht, ze wisten totaaaal niet hoe ze met me om moesten gaan. Inmiddels ging alle paniek door mijn hoofd heen, ik zou de bus missen, zou pas een dag later in Varadero aankomen, had letterlijk geen geld en voelde me compleet alleen op de wereld.
Na kwartier later kwam eindelijk een stel en een jongetje aanlopen op hun dooie gemak, ik dacht.. De redding is nabij.. Maar ook hun sleutel bleek niet te werken, waarschijnlijk was het slot stuk. De paniek begon weer van voren af aan, maar deze keer duurde het iets minder lang want ze hadden een oplossing gevonden. De buurman die ik ook al had geprobeerd wakker te kloppen had een sleutel waardoor hij binnendoor kon lopen. Om 4.30 was ik eindelijk binnen, godzijdank! Echter ik moest alsnog om 06.00 op. Ik ging douchen om even te chillen en een uur later stond ik op.
Leave a Reply