Mohaka, Wairoa, Mahia Peninsula, Gisborne en The Burnt Penis

Paul heeft vanochtend het geld van de belasting in Australie terug gekregen dus we kunnen weer een keer uit eten ;)! Paul had meteen Albert gesmst en die vroeg zich af of Paul echt naar Nederland terug wilt, omdat er een baan voor hem klaar staat in Tasmania, haha!

Vandaag was het net 18 graden met regen, 14 graden kouder dan gister, een vrij groot verschil. We hadden door het parachute springen donderdag een dag over, maar vanochtend nog geen idee hoe we de dag door zouden gaan brengen. We hebben de kaart erbij gepakt en bekeken wat een leuk rondje zou kunnen zijn met als einddoel een gratis slaapplaats. Die DOC vonden we in het Te Urewera National Park (betekenis: ‘The burnt penis’), en we besloten dus noord te gaan. We namen de Pacific Coast Highway, een vrij bochtige weg. De eerste stop was in Mohaka, waar het hoogste viaduct van Australiasia te vinden was, 97 meter hoog en 270 meter lang.

De tweede stop was voor boodschappen in Wairoa, waar we lekker verse groenten voor onze fried Rice van vanavond hebben ingeslagen. Het enige bijzondere aan het dorp is dat ze een vuurtoren uit 1877 van de Mahia Peninsula hierheen hebben gesleept. Die Peninsula was ons volgende doel, en met uitzicht op een woeste stormachtige blauwe zee en prachtig gekleurde paarse bergen aten we onze bammetjes!

In Gisborne zijn we naar Kaiti Beach gegaan, waar Cook (wéér die Cook) ooit is aan komen varen en daar staat een memorial voor hem. Gisborne is best een leuke en grote stad in the middle of nowhere, ook hier heb je veel wijn (Chardonnay), maar wij hebben vandaag even het proeven overgeslagen. Leuker was het standbeeld van de jonge Nicholas Young, hij was bootsjongen op de Endeavour en eigenlijk de eerste die NZ heeft gespot.

Vanuit daar zijn we 160km naar onze slaapplaats Rosie Bay bij Lake Waikaremoana gereden, daar kwamen we via gravel rond 17.00 aan. Nadat we alle zooi weer naar de voorstoelen hadden verplaatst konden we achterin schuilen voor de regen. Gelukkig hadden we de rijst gisteravond al gemaakt en hoefden we alleen nog alles op te bakken, maar wat vreselijk in de storm (we waren zeiknat). Dan missen we Betty wel (daar stond je tenminste droog) zeker als de pan aanbakt en we ondertussen van pan moeten wisselen. Drama, drama, maar het eten was lekker en ik kreeg er behoorlijk de slappe lach van!