Zeeleeuwen en een huisbat

We verheugde ons erg op het onverwachte boottripje vanmorgen. Gelukkig konden we op de camping nog even warm douchen en redendaarna naar Eaglehawk Neck. Daar kregen we een regenpak voor het water en de kou, alvorens vanaf Pirates Bay Jetty te vertrekken met de boot. En koud was het, zelfs met een t-shirt, 2 (dikke) vesten, een jas en een regenjas had ik het nog ijskoud. Gelukkig had ik mijn bergschoenen en dikke sokken aan maar ook dat mocht weinig baten.

We hebben de Tasmans Arch, Devils Kitchen, Waterfall Bay, Totem Pole, Candlestick en Exploding Rock gezien, ook zijn we langs Cape Huay, Cape Pillar Tasman Island en haar historische vuurtoren gevaren. Het was gelukkig zonnig, maar qua wildlife hadden we helaas minder geluk. Geen walvissen en dolfijnen, maar wij hadden de mooiste toch eigenlijk gister al gezien. We hebben wel heel veel vogels en zeeleeuwen gezien, zelfs 1 in de bus en op de boot undercover als toerist ;). De zeeleeuwen waren gigantisch en het was leuk om ze zo in hun natuurlijke habitat tekeer te zien gaan. Op de terugweg had iedereen het inmiddels ijskoud en die walvis kwam toch niet dus we hadden het wel aardig gehad. Zelfs met een kop soep duurde het nog een hele tijd voordat we weer een beetje warm waren en echt warm heb ik het die dag niet meer gehad. In de auto terug naar huis hebben we flink moeten stoken en begon het ook nog eens te regenen.

Door de stortregen moesten we alles uitladen in een koud huis. Paul stak meteen de kachel aan en terwijl ik het bed weer opmaakte kreeg ik een andere verrassing. Er hing nu namelijk een vleermuis ongeveer een meter boven ons kussen. Nou ben ik gelukkig niet snel bang van beesten maar ik hoopte wel dat hij weg was als we gingen slapen. Daarbij vervloog ook mijn ijdele hoop dat ze alleen in de woonkamer en niet in de slaapkamer zaten. Rond 6uur ging Paul nog een keer kijken en dacht hem wel weg te kunnen jagen, dit resulteerde in de vleermuis op de grond naast het bed. Toen we naar bed gingen lag hij er nog, hij was alleen om de kabel op de grond gekropen. Nu moesten we een plan bedenken. We waren er beide niet zo happig op om het beest weg te halen, dus raadpleegden we onze goede vriend Google. Haha ik kwam op een Belgse site die duidelijk maakte dat het een beschermde diersoort was en dat je ze niet mocht doden maar moest vangen, in een schoenendoos doen en dan een vleermuizenman bellen die dan het beestje zou komen halen en ervoor zorgen. Nou gok ik dat het werkgebied van Belgse Badmannen niet tot Tasmania reikt dus deze vlieger ging niet op. De doos was echter wel een goed idee, dappere Paulie ging op het doel af met een wijndoos, maar hij spreidde zijn vleugels (gigantisch) en plan A mislukte. Plan B werd toch de schoenendoos, dit lukte maar zijn vleugel zat klem dus Paul rende naar de deur om het beest met doos en al weg te gooien. Guess what?! Valt de deksel van de doos weer precies op zijn vleugel. Tijd voor plan C, op zoek naar een stok om de deksel op te liften, poging 1 mislukte maar bij poging 2 was onze huisbat bevrijd. We hebben hem achter gelaten op de stoep waar hij weer in elkaar kroop en hopelijk weer weg vliegt naar zijn familie. Ik heb echter het treurige vermoeden dat er sowieso al iets mis met hem was want anders zou hij hier niet hangen en had hij wel wilder op ons gereageerd.

Ps. Wel de hoogste cliff van het zuidelijk halfrond gezien, waar ze hier vooral erg trots op zijn.
Pps. Die walvissen van gister zijn blijkbaar erg uniek om te zien want zelfs Albert en Danielle hebben in 7jaar Tasmania nooit een walvis gezien.