Port Arthur en Walvissen in Fortescue Bay!

We hadden echt een weekendgevoel nu we werkten, dus we begonnen de zaterdagochtend lekker rustig aan. In bad, eitje bakken en het busje inladen. Om iets voor 10 vertrokken we richting Port Arthur, helaas stonden we eerst in een flinke file in Hobart. Rond 1 uur kwamen we aan en schrokken we bij de kassa van de bizarre entreeprijs voor dit dorp op de werelderfgoedlijst, namelijk $32,- p.p. Daar kregen we gelukkig wel een 40min durende tour en een 20min durend boottripje bij.

Port Arthur was een ‘dorpje’ wat diende als gevangenis voor UK gevangenen, die na deportatie naar Australië nóg een misdaad begingen. Dit waren dus ‘criminelen’ die geprobeerd hadden te ontsnappen, iemand hadden aangevallen of hadden gestolen binnen hun tijd in Australië. Port Arthur ligt op een schitterende plek, omringd door water en bergen en was in die tijd bijna helemaal zelfvoorzienend met op een hoogtepunt 1000 gevangenen die daar vooral werkten. Om het hoofdgebouw (cellen) zijn huizen en tuinen gebouwd voor gezinnen van bewaarders, een kerk, ziekenhuis, isoleerblok, gekkenhuis, botenwerf en politiebureau. Het was een zware tijd en je leert ook diverse verhalen van gevangenen kennen. Port Arthur ligt maar aan één stukje land van 100 meter breed vast en dit werd bewaakt door honden en bewakers, ideaal als gevangenis. Port Arthur is tevens bekend door de gek die daar in 1996 zonder reden 35 mensen doodschoot en 19 mensen ernstig verwondde.

Met de boot zijn we langs twee eilanden gevaren, de eerste was Isle of the dead, waar 1100 mensen (gevangenen, bewaarders en hun familie) begraven liggen. De tweede was Point Puer Boys Prison, de jongetjes gevangenis, in de UK waren in die tijd jongens vanaf 7 jaar al verantwoordelijk voor hun daden, op hun 8ste konden ze al de doodstraf krijgen of naar Australië gestuurd worden en daarom zaten er ook jongens vanaf 9 jaar op dit gevangenis eiland. Er was daar geen zoet water en ze moesten zich wassen in de ijskoude zee. Ongelooflijk wat er mogelijk was in die tijd, vooral de deportatie van die kinderen heeft erg veel indruk gemaakt.

Op de boot vertelde de kapitein dat ze de dag ervoor orka’s hadden gezien en wij besefte ons dat we ook dolgraag nog walvissen wilde zien in Australië. In het bezoekerscentrum vonden we twee brochures met boottours om walvissen, dolfijnen, zeehonden, vogels, grotten en rotsen te zien. We zaten erover te praten in de auto, het was vlakbij en er was een actie: de tweede persoon voor de halve prijs. Zoveel tijd hebben we niet in Tasmania dus spontaan besloten we maar meteen te boeken voor de volgende ochtend.

Na Port Arthur gingen we op aanraden van Danielle en Albert naar de kampeerplaats Fortescue Bay, op ongeveer 12km dirtroad van de snelweg. Dit bleek een nationaal park en daar moet je in Tasmania $23,- entree voor betalen (exclusief kamperen). Wij hebben nu voor $60,- een ’twee maanden onbeperkt pas’ gekocht met toegang tot alle nationale parken in Tasmania. De kampeerplek was aan het water in een mooie baai. We kwamen daar rond 5 uur aan konden niet echt meer wandelen, maar bij de receptie zeiden ze dat er ook een korte wandeling was met een prachtig uitzicht. Het was een flinke klim maar zeker de moeite waard, helaas begon het op de terugweg te regenen dus moesten we het laatste stukje werd rennen.

Eenmaal in de auto begonnen we aan onze famous nicoise salade (waarvan we de eitjes en aardappels vanmorgen al hadden gekookt), toen opeens een vrouw op het raam klopte (het was inmiddels droog) en zei: “Are you German? There’s a whale coming in the bay right now”. Ze dacht in ieder geval dat we toeristen uit Europa waren en geïnteresseerd in zoiets (zij zag ze als Tasmaniaanse regelmatig).

We jumpten uit de bus en aanschouwde voor ons een uniek fenomeen, een walvis spelend met haar baby. Dit was een heel erg bijzonder moment, wel een half uur lang, voor onze neus, in de zonsondergang, op onze kampeerplek zagen wij voor het eerst in ons (nu al erg lange ;)) leven: walvissen. Echt heel erg vet!!

Nadat ze de baai uitzwommen keerde wij weer terug naar onze salade en bekeken de foto’s en filmpjes die Paul had gemaakt. Daarna ging ik deze blog schrijven en Paul slapen, in de kou en met de regen op het dak genoten we na van deze bijzondere dag.

Ps. Zie foto’s voor mijn bekende $3,50 jasje.